H reggae/dub μουσική και κουλτούρα έχει ξεκάθαρες ταξικές και πολιτικές καταβολές. Το άρθρο που ακολουθεί εξηγεί το γιατί και από που προκύπτει αυτή η διαπίστωση. Το άρθρο είχε δημοσιευτεί πρώτη φορά στο 8ο τεύχος του εντύπου/fanzine της Αυτόνομης Ζώνης και στη μόνιμη στήλη του the dub-reggae zone που επιμελούνταν το dub'n'bass crew (de_control) και η ραδιοφωνική εκπομπή One World One Race (Ραδιουργία FM).
Η reggae/dub μουσική είναι απόλυτα συνυφασμένη με τη πολιτικό/κοινωνική και πολιτισμική ιστορία του νησιού της Jamaica. Μια ιστορία που ξεκινά από πολύ παλιά.. Από το 18ο και 19ο αιώνα όταν οι λευκοί ευρωπαίοι αποικιοκράτες μετέφεραν με καράβια αφρικανούς δούλους προκειμένου να δουλέψουν σε άθλιες συνθήκες και κάτω από καθεστώς δουλείας στα χωράφια με ζαχαροκάλαμα των λευκών εκμεταλλευτών και κεφαλαιοκρατών της εποχής. Μια ιστορία που συνεχίζεται στους επόμενους αιώνες μέχρι και τώρα με τη κοινωνία της Jamaica να χαρακτηρίζεται από φτώχεια, εξαθλίωση, ανεργία, κοινωνικές ανισότητες, αστυνομική βία και εγκληματικότητα.
Οι στίχοι λοιπόν της reggae δεν γινόταν να μην αντικατοπτρίζουν όλα αυτά, για αυτό και άλλωστε ήταν έντονα πολιτικοποιημένοι. Μια μουσική που τόσο οι στίχοι της όσο και ο τρόπος ζωής τον οποίο συνοδεύει καταφέρονται ενάντια στη δουλεία, στο ρατσισμό και στους φυλετικούς διαχωρισμούς και ενάντια στη Βαβυλώνα (καπιταλισμός, κοινωνικές ανισότητες, άρχουσα τάξη, πολιτικοί, αστυνομία, πόλεμοι) που ωθεί το μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού συνόλου του νησιού (και όχι μόνο αυτού) στη φτώχεια, στην εξαθλίωση και στον κοινωνικό αλληλοσπαραγμό.
Η πολιτική και οικονομική εξουσία είναι αυτή που έχει ωθήσει και την ελληνική κοινωνία στη φτώχεια, την ανεργία, στην εγκληματικότητα και το κοινωνικό αλληλοσπαραγμό. Κάπως έτσι το εξαθλιωμένο κομμάτι της κοινωνίας αρχίζει να αλληλοτρώγεται αφήνοντας τους «από πάνω» να βολοδέρνουν ανενόχλητοι.Θύμα του κοινωνικού κανιβαλισμού των γκέτο και των φτωχογειτονιών του Kingston (πρωτεύουσα της Jamaica) έπεσε και ο dub/reggae παραγωγός και συνθέτης King Tubby (διαβάστε σχετικά στη στήλη του 7ου τεύχους). Στις 6 Φεβρουαρίου του 1989 και ενώ γυρνούσε σπίτι από το studio του μια ομάδα άγνωστων τον πυροβόλησαν θανάσιμα. Αν και τα αίτια δεν ήταν ξεκάθαρα, οι περισσότεροι το εξέλαβαν ως μια απόπειρα ληστείας. Ούτως ή άλλως τέτοια κρούσματα μόνο σπάνια δεν είναι στη Jamaica και στις εξαθλιωμένες γειτονίες του Kingston. Χαρακτηριστικό των κοινωνικών αυτών συνθηκών της φτώχειας και της εξαθλίωσης είναι και το video που παίζει στο διαδίκτυο από το Roast Fish and cornbread(1977,single version) του Lee Perry, ένα κομμάτι που αναφέρεται σε αυτές τις συνθήκες. Το video που συνοδεύει το τραγούδι προβάλλει στιγμές της δύσκολης καθημερινότητας των Τζαμαϊκανών της τότε περιόδου ενώ κάποια στιγμή η κάμερα εστιάζει σε κάποια συνθήματα γραμμένα σε κάποιον τοίχο. Ένα από αυτά καλεί τους εξαθλιωμένους να ληστεύουν τους πλούσιους και όχι τους φτωχούς..
Στα μέσα περίπου των 50s άρχισαν τα πρώτα μαζικά μεταναστευτικά ρεύματα από τη Καραϊβική με προορισμό ένα άλλο μεγάλο νησί το οποίο έμελε να γίνει στο μέλλον η 2η πατρίδα της dub/reggae μουσικής. Την Αγγλία. O Pablo Gad, reggae και dub συνθέτης, παραγωγός, τραγουδιστής και dj, γεννήθηκε στην Αγγλία και στα τέλη των 70s άρχισε να κυκλοφορεί τις μουσικές του δημιουργίες. Έντονα στρατευμένος και πολιτικοποιημένος άρθρωσε μέσα από τη μουσική του πολιτικό λόγο με ταξικές και κοινωνικές αναφορές. Φυσικά και γνώριζε πολύ καλά τη κατάσταση πίσω στη Jamaica μαθαίνοντας τη από πρώτο χέρι από τους γονείς ή τους παππούδες του που μετανάστευσαν στην Αγγλία. Χαρακτηριστικοί είναι οι στίχοι του τραγουδιού του Hard Times από το ομώνυμο album (1980) που μέσα σε όλα αναφέρουν: «Θες πραγματικά να μάθεις για τους δύσκολους καιρούς? Θες να μάθεις για το άλλο μισό της ιστορίας που δεν έχει ειπωθεί ποτέ? Θες να μάθεις για τους πραγματικά δύσκολους καιρούς? Που δεν είχαμε φαί να φάμε, ένα μέρος να κοιμηθούμε, παπούτσια να φορέσουμε..».
Είναι λοιπόν πραγματικά το λιγότερο εκνευριστικό να ακούς κάποιους, αραχτούς σε κάποια καφετέρια, να μιλούν για δύσκολους καιρούς λόγω κρίσης και ανεργίας ρουφώντας το φρεντάκι τους. Και στα καπάκια να μιλούν για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες αγνοώντας παντελώς τις δυσκολίες που τους οδήγησαν μέχρι εδώ. Αλλά μάλλον δεν θα γνωρίζουν και δεν θα έχουν βιώσει ακόμη τους πραγματικά δύσκολους καιρούς….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου