Κυριακή 22 Ιουνίου 2014

tales from the crypt


"Ποιός εδώ μέσα αμφέβαλε για το αν υπάρχει κράτος" έγραφε η γελοιογραφία στην εφημερίδα ΒΗΜΑ την επόμενη της δολοφονίας του γιατρού Τσιρώνη. Ακολουθεί το χρονικό του άνθρωπου που υπονόμευσε την έννοια του κράτους.

Ο Βασίλης Τσιρώνης γεννήθηκε στις 15/08/1929 και καταγόταν από το Αγρίνιο. Το 1947 περνάει στην ιατρική σχολή Αθηνών (γλυτώνοντας με διάφορα κόλπα την ευελπίδων για την οποία τον προόριζε ο στρατιωτικός πατέρας του). Το 1958 διορίζετε γιατρός των εξόριστων του Άη–Στράτη. Διοχετεύει στον ξένο Τύπο εμπιστευτικά έγγραφα και απόρρητες οδηγίες  που αποδείκνυαν την πολιτική και φυσική εξόντωση των εξόριστων καταγγέλλοντας την κυβέρνηση της Δεξιάς για «ανθρωποκτονίες εκ προμελέτης» και τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό για «συνθηκολόγηση και υποταγή». Κατηγορήθηκε για κουμουνιστής και παύθηκε από γιατρός. Το 1960 φυλακίζεται για εξύβριση κατά των αρχών και πρωτοστατεί σε απεργία πείνας για όσους ήταν φυλακισμένοι για χρέη. Το 1962 ιδρύει το κόμμα το Ε.Α.Κ. (Εθνικό Αστικό Κόμμα) με τη συγκεκριμένη αυτή δραστηριότητά σε κείνη την ανώμαλη περίοδο να είναι μάλλον συμβολική και ανθρωπιστική παρά κομματική. Το 1964 ξεκινά τη δεύτερη απεργία πείνας (διάρκειας 50 ημερών) επί κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου με αίτημα τον άμεσο επαναπατρισμό των αριστερών πολιτικών προσφύγων από τις χώρες του λεγόμενου «ανατολικού μπλοκ». Στις 16/08/1969 σε ηλικία 40 ετών (η χούντα βρισκόταν ήδη στη τρίτη της χρονιά) και έχοντας μαζί του όλη την οικογένειά του, κάνει
αεροπειρατεία στο δρομολόγιο Αθήνα-Αγρίνιο με σκοπό να φτάσει στην (τότε Κόκκινη) Αλβανία και στη συνέχεια να διαφύγει στην Σουηδία, στην οποία ζούσαν τότε οι περισσότεροι αντιδικτατορικοί πολιτικοί πρόσφυγες. Μετά από ευμενείς διαπραγματεύσεις με Αλβανούς επικεφαλείς όλοι οι εμπλεκόμενοι μεταφέρονται σε πανδοχείο που είχε ετοιμαστεί ειδικά για τους ασυνήθιστους επισκέπτες. Γιορτινό τραπέζι, ξενάγηση και επιστροφή των επιβατών και του πληρώματος στην Ελλάδα με καύσιμα της αλβανικής κυβέρνησης. Το 1973 και ενώ βρίσκεται στη Σουηδία καταδικάζεται από εμβόλιμο σουηδικό δικαστήριο για τις πολιτικές του πεποιθήσεις που δεν συντάσσονται με αυτές των διαφόρων «αντιστασιακών» και κλείνεται μέχρι τον Σεπτέμβρη του ’74 στις σουηδικές φυλακές, ενώ οι πολιτικοί έλληνες εξόριστοι της Σουηδίας κάνουν τα πάντα για να παραμείνει φυλακισμένος. Το 1974 επιστρέφει στην Ελλάδα και μετονομάζει το κόμμα σε «Ουδετερόφιλο Ελλαδικό Μέτωπο» ή Ο.Ε.Μ. 'Έκανε διάφορες «επαναστατικές» παρεμβάσεις (υβριστικά συνθήματα κατά του πρωθυπουργού Καραμανλή και κατά Λαμπράκηδων, πυροβολισμοί με καραμπίνα κατά μιας γιγαντιαίας φωτογραφίας του Καραμανλή, κ.ά.)! Το 1977 πραγματοποιούνται εκλογές και ο Τσιρώνης ρίχνει και προμοτάρει το σύνθημα της λευκής ψήφου, με αποτέλεσμα να διεκδικήσει μία εβδομάδα αργότερα τα 251.000 λευκά ψηφοδέλτια της Β Εκλογικής Περιφέρειας Αθηνών, πράγμα που προκάλεσε σε μεγάλο βαθμό την απόπειρα της αστυνομίας να τον συλλάβει στην είσοδο του σπιτιού του μετά από ανακίνηση μίας παλαιάς χουντική καταδίκης του και να τραυματιστεί ο επικεφαλής αξιωματικός  που θα εκτελούσε την σύλληψη.
Στις 30/11/1977 ειδικές αστυνομικές μονάδες και ελεύθεροι σκοπευτές απέκλεισαν την περιοχή γύρω από το σπίτι του και άρχισε έτσι μία πολύμηνη και επεισοδιακή πολιορκία. Στις 05/02/1978 ο Τσιρώνης κήρυξε το διαμέρισμά του στην οδό Άρεως 35 στο Παλαιό Φάληρο «ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος» και κάθε ημέρα έβγαινε στο μπαλκόνι του και με μεγάφωνα ή με φορητό τηλεβόα διάβαζε στο συγκεντρωμένο πλήθος τα «πολεμικά ανακοινωθέντα» αναπτύσσοντας τις ιδέες του, σχολιάζοντας την επικαιρότητα, αναφερόμενος στις ραδιουργίες και τις προστυχιές του  Τύπου και του κράτος των "μαύρων" (εννοώντας των φασιστών). Το Βήμα εκτός από το πρωτοσέλιδο σχόλιο του με τον προκλητικό τίτλο «ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ;», εξέφραζε ενυπόγραφα την «ανησυχία» ότι δήθεν με το «αυτόνομο κράτος» του Τσιρώνη «υπονομευόταν η έννοια του κράτους» . Στις 11/07/1978 εικοσιοκτώ πάνοπλοι κομάντος της «Διμοιρίας Ειδικών Αποστολών»  εισέβαλαν με βοήθεια δακρυγόνων στο διαμέρισμα μετά από δικαστική απόφαση και με παρουσία εισαγγελέα. Έχει δοθεί εντολή να μη πλησιάσει δημοσιογράφος σε μεγάλη ακτίνα από την επιχείρηση. Κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες ο Τσιρώνης έπεσε νεκρός, ενώ η σύζυγός του που μετά την παράδοση των τριών παιδιών τους είχε μείνει μέχρι τέλους δίπλα του στο τελευταίο οχυρωμένο δωμάτιο, φώναζε δυνατά πως «οι φασίστες σκότωσαν τον Τσιρώνη μέσα στο σπίτι του». Σύμφωνα με την εκδοχή της αστυνομίας ο Τσιρώνης «αυτοκτόνησε». Στις 13/07/1978.  Περίπου χίλια άτομα από τον χώρο της Άκρας Αριστεράς διαδήλωσαν στην κηδεία του με συνθήματα κατά της κρατικής βίας και των δημοσιογράφων, τους οποίους κατήγγειλαν ως υποκινητές της εξόντωσης του γιατρού Τσιρώνη. Ωστόσο, στο πολιτικό μνημόσυνο που τού έκανε την επόμενη χρονιά η οικογένειά του δεν παρευρέθησαν περισσότερα από 40–50 άτομα.

Πηγές: Περιοδικό «Ιδεοδρόμιο» και διάφορες ημερήσιες εφημερίδες της εποχής

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014

cine underground

Babylon (1981)
Μια από τις τρεις πιο γνωστές ταινίες που περιστρέφονται γύρω από τη reggae κουλτούρα & τις ταξικές καταβολές της αλλά η λιγότερη γνωστή & μάλλον η πιο υποτιμημένη. Είχαν ήδη προηγηθεί το The harder they come (1972) & το Rockers (1978). To Babylon ακολουθεί πιστά τα χνάρια των προγόνων του όσο αφορά τη reggae μουσική που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ταινίας αλλά & όσο αφορά τις ταξικές αναφορές. Οι διαφορές του όμως με τις προαναφερθείσες ταινίες είναι σημαντικές. Καταρχάς, το Babylon είναι γυρισμένο στη δεύτερη πρωτεύουσα της reggae, στην Αγγλία (οι προηγούμενες δυο είχαν γυριστεί στη Τζαμάικα) & σίγουρα οι πολιτικές πινελιές στο σενάριο δεν είναι απλά διάσπαρτες αλλά αποτελούν βασικό χαρακτηριστικό της.

 Η ταινία είναι γυρισμένη στο Λονδίνο & πιο συγκεκριμένα στα λούμπεν & προλετάρια δυτικά & κυρίως νότια & νοτιοανατολικά προάστια του. Οι περισσότερες σκηνές είναι γυρισμένες στις περιοχές του Lewisham & του Lambeth (στο ιστορικό Brixton για την ακρίβεια), περιοχές της λευκής & έγχρωμης εργατικής τάξης στις οποίες  & κατοίκησαν τα πρώτα μαζικά μεταναστευτικά ρεύματα από τη Καραϊβική κυρίως αλλά & από διάφορες περιοχές της Αφρικής. Το story της ταινίας διαδραματίζεται στα πολύ πρώιμα 80s όταν & η πολυπολιτισμικότητα της αγγλικής μητρόπολης δεν είχε ριζώσει ακόμη για τα καλά στους κόλπους της τοπικής κοινωνίας. Κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας είναι ο νεαρός  Λονδρέζος (2ής γενιάς μετανάστης από τη Τζαμάικα) εργάτης  Blue τον οποίο υποδύεται ο Brindsley Forde (ιδρυτικό μέλος της αγγλικής reggae μπάντας Aswad) & η υπόλοιπη παρέα του. 

Ο Blue που κατοικεί στο νοτιανατολικό Λονδίνο, τα πρωινά εργάζεται σαν μηχανικός αυτοκινήτων & το υπόλοιπο διάστημα της μέρας τριγυρνά στους δρόμους με τη παρέα του (ανάμεσα σε αυτούς & ο λευκός επίσης εργάτης φίλος του με τον οποίον & δουλεύουν παρέα), πίνουν τσιγάρα, ακούν μουσική & το σημαντικότερο, παίζουν μουσική μιας & έχουν στήσει ένα soundsystem του οποίου frontman είναι ο ίδιος ο Blue. Ο Blue διατηρεί & σχέση με μια  τύπισσα που θεωρεί ότι η σχέση αυτή παραμελείται από τον «αλητήριο» Blue που προτιμά να τριγυρνά με τη παρέα του στους δρόμους & στα πιο underground dance halls της μητρόπολης του Λονδίνου. 

 Η ταινία στην ουσία παρουσιάζει μερικές μέρες από τη καθημερινότητα του Blue & της παρέας του.  Ολόκληρη η παρέα ετοιμάζεται για το σπουδαίο γεγονός του battle of the soundsystems που θα πραγματοποιηθεί στο άμεσο μέλλον. Σε αυτό το reggae/dub soundsystem live θα αναμετρηθεί το soundsystem του Ital Lion (o Blue δηλαδή) με αυτό του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ Jah Shaka, που στη ταινία εκτός του ότι παίζει τον εαυτό του, η σκηνή στην οποία παρουσιάζεται έχει σκηνοθετηθεί από τον ίδιο! Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Jah Shaka είναι ο πρώτος ο οποίος γνώρισε στην αγγλική μουσικόφιλη κοινωνία τα soundsystems (που δημιουργήθηκαν στη μακρινή Τζαμάικα) & τα εδραίωσε. Και είναι από τους πρώτους (μαζί με τους Pablo Gad, Aswad, Dennis Bovel, Linton Kwesi Johnson, Aisha, Mad Professor  κτλ)  στους οποίους οφείλεται ο μετέπειτα χαρακτηρισμός του «μεγάλου νησιού» σαν τη 2η πατρίδα του reggae ήχου & κουλτούρας. Κάπως έτσι εξελίσσεται & η ταινία που μας παρουσιάζει ανάμεσα στα άλλα & τις προετοιμασίες της παρέας για το επικείμενο battle. Οι προετοιμασίες περιέχουν τη κλοπή ενός ηχείου από ένα δημόσιο γυμναστήριο (για να αντικατασταθεί μια ζημιά που προκλήθηκε στο soundsystem από τον οξύθυμο & απρόσεκτο Beefy), αφισοκολλήσεις για τη προπαγάνδιση του battle καθώς & δράσεις προπαγάνδας ενάντια στον Shaka.  Οι προετοιμασίες συνεχίζονται με την επιλογή της μελωδίας πάνω στην οποία θα χτιστεί το live performance του  Ital Lion & τις πρόβες στο υπόγειο με τη παρέα να χορεύει & να πίνει ρο ξεχνώντας για λίγο τη δύσκολη καθημερινότητα.

Αυτή η καθημερινότητα αποτελεί την άλλη όψη της ταινίας. Ο Blue έχει να αντιμετωπίσει καταρχάς την εργασιακή εκμετάλλευση & καταπίεση που του ασκεί ο παρτάκιας & ρατσιστής λευκός εργοδότης του. Όταν ξεχειλίζει το ποτήρι & ο Blue του ανακοινώνει πως δεν αντέχει πια να δουλεύει σαν σκλάβος (σαν τους μακρινούς του προγόνους στη Τζαμάικα & αλλού) για πενταροδεκάρες, το αφεντικό του τον αποκαλεί μαϊμού. Όπως αναφέρθηκε & πριν, τα πρώτα μαζικά μεταναστευτικά ρεύματα προς την Αγγλία ήταν πολύ πρόσφατα & η πολυπολιτισμικότητα δεν είχε ακόμη εδραιωθεί. Για αυτό το λόγο ο ρατσισμός ήταν ακόμη αρκετά διάχυτος, ωμός, βίαιος & απροκάλυπτος.  Κάπως έτσι λοιπόν η ταινία παρουσιάζει τις αντιπαραθέσεις της παρέας αυτής των νεολαίων με ρατσιστές, μικροαστούς & φασίστες λευκούς «αγανακτισμένους» γείτονες. Εκείνη τη περίοδο άλλωστε η νεοφασιστική συμμορία British National Front (& μετέπειτα κόμμα με την ονομασία British National Party) αποτελούσε το καθρέφτη της αγγλικής συντηρητικής & βίαιης ακροδεξιάς που εκείνη την εποχή ήταν στα χρόνια (late 70s- early 80s) της πρόσκαιρης ανόδου της στο δρόμο. Στη τελευταία μάλιστα αντιπαράθεση της παρέας με «αγανακτισμένους» γείτονες ο φασαριόζος & καθόλου ψύχραιμος Beefy προσπαθεί να προσεγγίσει τους ρατσιστές για να επιστρέψει λίγο από τη βία που δέχεται τόσα χρόνια από τους φασίστες αλλά & από το κράτος. Τη τελευταία στιγμή μεσολαβούν οι φίλοι του & κυρίως ο λευκός της παρέας. Μερικές μέρες μετά, φασίστες του BNF μπουκάρουν στο υπόγειο προβάδικο των παιδιών & τα σπάνε όλα. Ο Beefy μόλις το βλέπει τρελαίνεται & τα βάζει εναντίον όλων, ακόμη & με το μοναδικό λευκό της παρέας, τον Errol. Εκεί σε μια φρενίτιδα ρατσιστικής υπερ- απλούστευσης & τσουβαλιάσματος, χτυπά τον αθώο φίλο του νομίζοντας πως με αυτόν τον τρόπο εκδικείται τη καταπίεση που του ασκεί το σύστημα ολόκληρο. Πριν τα πράγματα χειροτερέψουν επεμβαίνουν οι υπόλοιποι της παρέας.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Blue βιώνει στο πετσί του & την επίσης ρατσιστική συμπεριφορά & κτηνωδία της αστυνομίας. Αλλά η ζωή για ένα έγχρωμο νεαρό μετανάστη 1ης ή 2ης  γενιάς κρύβει & άλλες δυσκολίες. Η οικογένεια του Blue είναι πάμπτωχη & αυτός τώρα άνεργος. Εκτός αυτού, ο πατέρας του πιστός στις παραδόσεις του πατριαρχικού μοντέλου μιας τυπικής τζαμαϊκανής οικογένειας καταπιέζει & αυτός με τη σειρά του τον Blue. Τον κατακρίνει που παράτησε τη δουλειά, που δεν έχει φράγκα, που αλητεύει από δω & από κει & που ακούει την αλήτικη αυτή reggae & ska μουσική. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Blue αντιμετωπίζει & την απόρριψη της παραμελημένης σχέσης του. Μετά από όλα αυτά & ανήμερα της μέρας του battle of the soundsystems ο Blue βρίσκει έναν από τους ρατσιστές «αγανακτισμένους» γείτονες & τον τραυματίζει θανάσιμα. Στη συνέχεια καταφτάνει στο dancehall τη τελευταία στιγμή & αρπάζοντας το μικρόφωνο αρχίζει να τραγουδά για όλα αυτά που ζούσε αυτός & τόσοι άλλοι ακόμη νέοι της εποχής. Για τη καταπίεση της Βαβυλώνας, του συστήματος δηλαδή, απέναντι στους αδύναμους που έχει ξεκινήσει αιώνες τώρα (από τα σκλαβοπάζαρα της Αμερικής) & συνεχίζεται ακόμη με άλλη μορφή. Τραγουδά για τις κοινωνικές-ταξικές ανισότητες & για την αστυνομική κτηνωδία. Καλεί όλους τους αδερφούς & αδερφές του να σηκώσουν ανάστημα μπροστά στη Βαβυλώνα & να διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Κατά τη διάρκεια του battle καταφθάνουν στο χώρο ασφ-αλήτες. Θέλουν να μπουν στο χώρο για να συλλάβουν τον Beefy αλλά ο ιδιοκτήτης του dancehall παρέα με τα πρωτοπαλίκαρα- φίλους του (παιδάκια ένα & ένα όλα!) ρίχνουν μια μεγαλοπρεπή «πόρτα» στους μπάτσους. Στη συνέχεια o Shaka διακόπτει το set του Blue για να ενημερώσει τους θαμώνες για την επίσκεψη των μπάτσων & για τη σοβαρή πιθανότητα να επιστρέψουν με ενισχύσεις. Ορισμένοι από αυτούς φεύγουν πανικόβλητοι. Βλέποντας το αυτό, ο Blue προτρέπει τα αδέρφια του να μην ανεχθούν ξανά & άλλη καταπίεση & πως τώρα είναι η στιγμή για να υψώσουν ανάστημα. Πράγματι οι περισσότεροι δεν εγκαταλείπουν το dancehall, κάποιοι άλλοι αμπαρώνουν τη πόρτα & ο Blue συνεχίζει να τραγουδά. Τη στιγμή που οι μπάτσοι είναι έτοιμοι να σπάσουν τη πόρτα ο Blue φωνάζει όλο νόημα: Ούτε Βήμα πίσω
 Υ.Γ1: Εννοείται πως η μουσική σε αυτό το αριστουργηματικό & πέρα ως πέρα διδακτικό κινηματογραφικό underground διαμάντι έχει πρωτεύον ρόλο. Ακούγονται μουσικές των Dennis Bovell, Aswad, I Roy κ.α ενώ τα soundsystems που εμφανίζονται είναι των Jah Shaka, Mighty Observer & Rootsman Hi Fi (σαν Ital Lion).

Υ.Γ2: Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα από το dub’n’bass crew (de_control) στη κατάληψη Apertus στις 31/05/13 & εν μέσω αντιφασιστικής εγρήγορσης σε ολόκληρη τη πόλη. H προβολή πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια της 1ης μέρας του 2μέρου για τα τέσσερα χρόνια του αυτό- οργανωμένου ραδιοφώνου της πόλης μας, της Ραδιουργίας 87,7FM. Το dub’n’bass crew μάλιστα υποτίτλισε τη ταινία μιας & δεν υπήρχαν πουθενά ελληνικοί υπότιτλοι. Η βραδιά έληξε με ένα παραδοσιακό roots reggae/dub σετ.

Y.Γ3: Αποτείνοντας ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτή τη διδακτικότατη ταινία επιλέξαμε το εξώφυλλο της 1ης αυτής έντυπης απόπειρας μας να αποτελεί μια ευθεία & ξεκάθαρη αναφορά στο Babylon.

► Pusher (1996)
Ο Φρανκ είναι λουμπεν βαποράκι. Τριγυρνά στη πόλη με τον φίλο του Τόνυ. Μια μεγάλη δουλειά που ανέλαβε δεν θα πάει καλά και τώρα πρέπει να βρει άμεσα λεφτά για να ξεπληρώσει τον Σέρβο μεγαλέμπορο Μίλο. Η πρώτη ταινία της τριλογίας Pusher (1996-2005) αποτέλεσε μεγάλη έκπληξη για κοινό και κριτικούς. Γνώρισε μεγάλη επιτυχία σε όλη την Ευρώπη, αυτόματα έγινε cult και έκανε γνωστό τον 26χρονο τότε Nicolas Winding Refn (ναι, αυτός που έκανε το Drive το 2011) και τους πρωταγωνιστές. Νταραβέρια, clubbing, εστιατόρια, χλιδές μετατρέπονται με μια στραβή σε τρεχάλα, ανακρίσεις, αναποδιές και οριακές καταστάσεις. H δικαιολογία- πέταξα την πρέζα στη λίμνη για να γλυτώσω απο τους μπάτσους- δεν είναι αρκετή για τον Μίλο και η ζωάρα γίνεται εφιάλτης.

Ένας κόσμος βίας με φόντο μια μη καρποσταλ-ική παρακμιακή, πολυφυλετική Κοπεγχάγη όπου η ανθρώπινη ζωή δεν αξίζει τίποτα. Μοναδικό ίχνος ανθρωπιάς -η πρεζού πόρνη πολυτελείας φίλη του Φράνκ. Οι Κακόφημοι Δρόμοι (1973) της Κοπεγχάγης χωρίς γκλαμουριές, στερεότυπα και πολιτική ορθότητα. Κάμερα στο χέρι, γραμμική αφήγηση, ξερό στόρυ, ντοκιμαντερίστικο ύφος, φρενήρης ρυθμός, βρώμικη γλώσσα, πορνεία, σκατόφατσες, απληστία, μοναξιά, αδιέξοδα, άγχος, σοκαριστική ωμή πανταχού παρών βία σε όλα τα επίπεδα, καντήλια, ένταση, άγριος ρεαλισμός, σαπίλα, σκληρές κιθάρες, τσιτωμένη ατμόσφαιρα, νύξεις χιούμορ, σεξιστικά αστεία, ανατροπές και σασπένς. Στο 2ο πρωταγωνιστεί ο Τόνυ και στο 3ο ο Μίλο. Δεν προτείνουμε το βρετανικό copy/paste remake του 1ου σε παραγωγή του Refn.

Κυριακή 1 Ιουνίου 2014

The Football Factory..

Η στήλη αυτή επιμελείται απο την Α*Ζ & έχει σαν σκοπό 
τη παρουσίαση διάφορων θεμάτων και νέων από το νησί που 
γέννησε τόσο το αγαπημένο μας ποδόσφαιρο όσο & την ευρύτερη οπαδική/γηπεδική φάση, την Αγγλία & γενικότερα τη Βρετανία

• Στις 19/05/12, πριν & μετά τον αγώνα Huddersfield – Leeds United, οπαδοί της τοπικής Huddersfield, της Leeds αλλά & της Bradford διασταυρώθηκαν σε διαφορετικά σημεία της επαρχιακής πόλης & επιδόθηκαν σε μια old school παραδοσιακή αγγλική hooligan μανούρα, χωρίς μαχαίρια, χωρίς να τη πέφτουν 50 σε έναν με το βίντεο της μανούρας να κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο. Δυστυχώς το βίντεο αυτό προέρχεται από τις κάμερες του κλειστού κυκλώματος παρακολούθησης της πανίσχυρης αγγλικής καταστολής η οποία χρησιμοποιώντας όλα της τα «χαρτιά» (cctv, ασφ-αλήτες, ματ, φωτογραφίες σε ρουφιανοεφημερίδες & στην ιστοσελίδα της μαζί με αμοιβές για τους ρουφιάνους) προχώρησε σε 31 συλλήψεις οπαδών & των τριών ομάδων.

• Στις 26/10/12 η Sligo Rovers αντιμετώπιζε στην έδρα της την Shamrock Rovers για το πρωτάθλημα της Ιρλανδίας. Οι γηπεδούχοι έχοντας κατακτήσει και μαθηματικά το τίτλο, άναψαν μερικά καπνογόνα για να γιορτάσουν έτσι το πρωτάθλημα μετά από 33 χρόνια αναμονής. Οι φιλοξενούμενοι οπαδοί περίμεναν μέχρι το 17ο λεπτό της αναμέτρησης προκειμένου να ανάψουν δεκάδες καπνογόνα. Το μήνυμα τους αφορούσε τους οπαδούς της Sligo Rovers και ήταν ξεκάθαρο. Οι 17 συνολικά τίτλοι της ομάδας τους δεν μπορούν να συγκριθούν με τους τρεις της Sligo Rovers!!

• Η νέα ανακάλυψη των αθλητικών αρχών στην Αγγλία είναι το «παράπτωμα» που ακούει στο όνομα «persistent standing». Τι είναι αυτό? Μα ότι πιο φυσιολογικό μπορείς να κάνεις όταν βλέπεις ένα αγώνα από τη κερκίδα, να στέκεσαι όρθιος!! Κάπως έτσι 38 οπαδοί της Sunderland τιμωρήθηκαν με απαγόρευση εισόδου μόνο & μόνο επειδή παρακολουθούσαν όρθιοι τους αγώνες της ομάδας τους. This is fuckin’ modern football λοιπόν. Ο υπεύθυνος ασφαλείας της Sunderland δήλωσε πως τα κρούσματα  «persistent standing» αυξήθηκαν από 20 τη προηγούμενη περίοδο σε 38 αυτή τη χρονιά με αποτέλεσμα να υπάρξουν διαμαρτυρίες από ηλικιωμένους & με κινητικά προβλήματα φίλους της ομάδας. Δεν ξέρουμε κατά πόσο ισχύουν αυτές οι διαμαρτυρίες.. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι όλοι έχουν το δικαίωμα να παρακολουθήσουν την αγαπημένη τους ομάδα, όρθιοι ή καθιστοί. Έτσι αντί να στερείς το δικαίωμα από κάποιον να υποστηρίζει την ομάδα του & να τη βλέπει όρθιος στις κερκίδες, καλύτερα θα ήταν να ορίσεις ένα τμήμα της κερκίδας ειδικά για τους ηλικιωμένους & με κινητικά προβλήματα συνανθρώπους μας & να αφήσεις τους υπόλοιπους να απολαμβάνουν τους αγώνες με τον δικό τους παραδοσιακό τρόπο. Για αυτό το λόγο άλλωστε δεν ήταν λίγοι οι οπαδοί της αγγλικής ομάδας που διαμαρτυρήθηκαν για τις 38 κενές θέσεις στη κερκίδα τους..

• Το Σάββατο της 1ης Δεκεμβρίου του 2012 η Arsenal αντιμετώπιζε στο Λονδίνο την Swansea City.  Οι οπαδοί της ομάδας του βόρειου Λονδίνου πραγματοποίησαν πριν το παιχνίδι μια πορεία διαμαρτυρόμενοι για τις υπερβολικά υψηλές τιμές των εισιτηρίων. Το φθηνότερο εισιτήριο κοστίζει 62£(76€) τη στιγμή που το φθηνότερο ετήσιο εισιτήριο διαρκείας κοστίζει 985£ (1210€). Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι πολλοί οπαδοί και ποδοσφαιρόφιλοι της εργατικής τάξης & γενικότερα των μη ευνοημένων εκείνων κομματιών της κοινωνίας να μην μπορούν να απολαύσουν το αγαπημένο τους άθλημα ούτε να υποστηρίξουν την αγαπημένη τους ομάδα. Οι οπαδοί εκδιώκονται & τα γήπεδα γεμίζουν με βολεμένους τουρίστες\πελάτες. Στη πορεία συμμετείχαν 2000-2500 οπαδοί & φίλοι της Λονδρέζικης ομάδας ενώ το highlight σύνθημα της πορείας ήταν το "I'm Arsenal till i'm skint" (skint σημαίνει « στεγνός» ή μπατίρης). Τα ακριβά όμως εισιτήρια προφανώς & αποτελούν γενικότερο φαινόμενο στο νησί μιας & όπως διαβάσαμε στην ιστοσελίδα football-bla-bla οι οπαδοί της Manchester City έπρεπε να πληρώσουν 62£(85€). Αν σε αυτά προσθέσεις & τα έξοδα εκδρομής (πούλμαν, τρένο, βενζίνες, φαί, μπύρες) τότε δεν είναι περίεργο που η City επέστρεφε 912 από τα 3000 περίπου εισιτήρια που αντιστοιχούσαν στους φιλοξενούμενους οπαδούς. Κάτι που σε άλλες εποχές αλλά στο ίδιο πρωτάθλημα θα έμοιαζε απίθανο να συμβεί. Κάπως έτσι οι οπαδοί της City εξωτερίκευσαν την αντίθεση στην οικονομική πολιτική των διοικήσεων ενώ σειρά πήραν αυτοί της Liverpool και της Manchester United που εξέδωσαν ανακοινώσεις καταγγέλλοντας την τιμολογιακή πολιτική της Arsenal,της Chelsea & άλλων ομάδων, ειδικά για τους φιλοξενούμενους οπαδούς. Και μάλιστα αν & άσπονδοι εχθροί οι οπαδοί των δυο ομάδων, τόνισαν πώς είναι αποφασισμένοι να παραγκωνίσουν τις διαφορές τους  προκειμένου να πιέσουν για να μην υπερβαίνουν οι τιμές των εισιτηρίων για τους εκδρομείς οπαδούς τις 25/30£. Και για να επιστρέψουμε στο παιχνίδι της Arsenal με τη City, μετά το τέλος του αγώνα ένας από τους επόπτες προέτρεψε παίχτη της City να πάει να χαιρετίσει τους οπαδούς της ομάδας τους, τόσο για τα χιλιόμετρα που διένυσαν προκειμένου να βρεθούν κοντά τους όσο και για τις 62£ που έδωσαν για το εισιτήριο. Η αγγλική ομοσπονδία δεν χάρηκε από την ειλικρίνεια του επόπτη, αντιθέτως προάσπισε για άλλη μια φορά τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των εταιριών απομακρύνοντας τον από τη λίστα για κάποιους από τους επόμενους αγώνες Κυπέλλου/Πρωταθλήματος.

• Στις 09/12/12 στο τοπικό ντέρμπυ μίσους του Manchester μεταξύ της γηπεδούχου City & της United, όταν η 2η πήρε τη νίκη στις καθυστερήσεις, παίχτης της τραυματίστηκε στο κεφάλι από νόμισμα που δέχθηκε κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών. Οι οπαδοί της City δεν έμειναν εκεί καθώς λίγοι από αυτούς μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο με άγριες διαθέσεις. Οι αγγλικές μπατσοδυνάμεις προχώρησαν στη σύλληψη εννέα οπαδών των γηπεδούχων




• Στις 04 & 11/03/13 οι Linfield & Shamrock Rovers διασταυρώθηκαν για το θεσμό του ιρλανδικού κυπέλλου. Με μεγάλες πολιτικές αλλά & εθνικοπατριωτικές διαφορές  (οι μεν βρετανόφιλοι και οι δεν το ακριβώς αντίθετο) οι οπαδοί των δυο ομάδων αποφάσισαν να τις λύσουν εντός & εκτός γηπέδου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την δημιουργία επεισοδίων & στους δυο αγώνες & την επέμβαση των δυνάμεων της αστυνομίας με αποτέλεσμα τις συγκρούσεις τόσο εντός όσο & εκτός γηπέδου ενώ πραγματοποιήθηκαν & συλλήψεις.

• Παρόλο το πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της βρετανικής κοινωνίας, το τελευταίο διάστημα υπήρξαν πολλά ρατσιστικά κρούσματα στα γήπεδα & τις κερκίδες. Πιο συγκεκριμένα στις 24/11/12 στον αγώνα Sunderland – West Bromwich, οπαδός της γηπεδούχου ομάδας προέβηκε σε ρατσιστικές χειρονομίες εις βάρος έγχρωμου παίχτη της φιλοξενούμενης ομάδας. Την επόμενη μέρα στον αγώνα Tottenham Hotspur – West Ham United, μικρή μερίδα οπαδών της 2ης καταφέρθηκαν ενάντια στους οπαδούς της γηπεδούχου ομάδας φωνάζοντας ρατσιστικά-αντισημιτικά συνθήματα, χαιρέτησαν ναζιστικά, σήκωσαν παράλληλα ιταλικές σημαίες & φώναξαν το όνομα της Lazio, επευφημώντας τους «λατσιάλι» για το σοβαρό τραυματισμό των οπαδών των «spurs» στη Ρώμη λίγες μέρες πριν στα πλαίσια του αγώνα για το Champions league μεταξύ Lazio & Tottenham. Δυστυχώς αυτή η μικρή μερίδα των οπαδών της ομάδας του πολυπολιτισμικότατου ανατολικού Λονδίνου προφανώς ξέχασαν τις ταξικές καταβολές τους & προέβηκαν σε αυτές τις εμετικές συμπεριφορές. Βέβαια τι να περιμένεις από απλούς οπαδούς όταν ο ίδιος ο (έγχρωμος & αρχιχουλιγκάνος παλιότερα της I.C.F) Cass Penant  παραγκώνισε & αυτός τις ταξικές του καταβολές & το αντιρατσιστικό του παρελθόν & φωτογραφήθηκε παλιότερα με τον σιχαμένο ιταλό φασίστα – παίχτη Di Canio ο οποίος αγωνίστηκε & στη West Ham. Κρούσματα ρατσιστικής βίας ή συμπεριφοράς σημειώθηκαν και στους αγώνες Sheffield United – Oldham (από ποδοσφαιριστή της 2ης σε βάρος ball-boy!!), Millwall – Leeds United (από οπαδό της λονδρέζικης ομάδας σε βάρος έγχρωμου παίχτη της ομάδας του Leeds που απέφερε & τον ισόβιο αποκλεισμό του από το γήπεδο της ομάδας του), Millwall – Bolton Wanderers (από μερίδα οπαδών ξανά της Millwall, έξω από το γήπεδο & μπροστά στους μπάτσους που δεν επενέβησαν), Manchester City – Manchester United (όταν οπαδός της γηπεδούχου ομάδας καταφέρθηκε ενάντια σε έγχρωμο άγγλο παίχτη των φιλοξενούμενων) & Swansea – Norwich (όπου οπαδός της ουαλικής ομάδας επιτέθηκε με ρατσιστικό λεκτικό τρόπο  σε έγχρωμο παίχτη της Norwich).

• Όσοι από εσάς διαβάζατε τη στήλη Made in Britain του εντύπου της Αυτόνομης Ζώνης σίγουρα θα γνωρίζετε για το φαινόμενο της F.C United. Μιας ομάδας που δημιουργήθηκε από οπαδούς της Manchester United που απογοητεύθηκαν από την εξαγορά της ομάδας τους από τους Glazers & γενικότερα από τη ξεκάθαρη εμπορευματοποιημένη στροφή & μετάλλαξη της αγαπημένης τους ομάδας. Το σύνθημα «I don’t have to sell my soul» αντικατοπτρίζει ιδανικά τα χαρακτηριστικά της ομάδας αυτής που φτιάχτηκε από τους οπαδούς για τους οπαδούς. Κάπως έτσι, πιστοί στις αξίες τους, το 77% των οπαδών της, ύστερα από συνέλευση έδωσε «άκυρο» στη σύναψη συμφωνίας για τηλεοπτικά δικαιώματα με συνδρομητικά κανάλια (όπως το SKY) γυρνώντας τη πλάτη στα πολλά λεφτά που θα βοηθούσαν πολύ στην επιβίωση της ομάδας τους. Το 77% των μελών της F.C United επέλεξαν να συνεχίζουν να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις  & διαχώρισαν τη θέση αυτών & του συλλόγου τους από αυτό που ονομάζουμε «μοντέρνο ποδόσφαιρο». Όπως εύστοχα αναφέρει η ιστοσελίδα Football bla bla, τη στιγμή που στην Ελλάδα αλλά & παντού, όλες οι ομάδες παρακαλάνε για τα τηλεοπτικά δικαιώματα, τσακώνονται για το ύψος των χρημάτων από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, απεργούν & εξεγείρονται όταν δεν τα βρίσκουν για τα τηλεοπτικά, τα μέλη & οι φίλοι της FC United επιμένουν να μας δείχνουν πώς υπάρχει & άλλος δρόμος. Ας μην ξεχνάμε πώς η τηλεόραση στο μεγάλο νησί, τα χρηματικά ποσά (& τα συμφέροντα) που παίζονται για το ποδόσφαιρο είναι τεράστια & όπως πολλοί λένε είναι ένας από τους βασικότερους λόγους που μεταλλάχτηκε & εμπορευματοποιήθηκε ολοκληρωτικά το αγαπημένο μας παιχνίδι. Η FC United όμως δεν είναι η μόνη ομάδα στο νησί η τύχη της οποίας έχει περάσει ολοκληρωτικά στα χέρια των οπαδών. Η Wimbledon F.C, από το ομώνυμο προάστιο του νοτιοδυτικού Λονδίνου. Όταν η ομάδα υποβιβάστηκε οι ιθύνοντες της διοίκησης αποφάσισαν να αλλάξουν την έδρα & το όνομα της ομάδας. Νέα έδρα η επαρχιακή πόλη του Milton Keynes (μόλις 80χλμ μακριά από το Λονδίνο) & νέο όνομα Milton Keynes Dons. Η μεταμόρφωση αυτή ολοκληρώθηκε το 2004. Τότε ήταν που οι οπαδοί ανέλαβαν δράση παίρνοντας στα χέρια τους την ομάδα, ξεκινώντας την ουσιαστικά από την αρχή με το όνομα A.F.C Wimbledon. Όπως άλλωστε αναφέρεται στην ιστοσελίδα The other side of football, η Wimbledon άρχισε να πατάει ξανά στα πόδια της και από τις μικρές ερασιτεχνικές κατηγορίες της Αγγλίας να ανεβαίνει με τα χρόνια ξανά σε επαγγελματικό επίπεδο, αγωνιζόμενη πλέον στην τέταρτη τη τάξει κατηγορία. Κι όλα αυτά τόσα χρόνια με την υποστήριξη της οπαδικής της βάσης, η οποία την στήριξε και τη στηρίζει στα δύσκολα.

• Στις 08/04/13 πεθαίνει η φασίστρια αγγλίδα πολιτικός Margaret Thatcher. Ένα πολύ μεγάλο μέρος της βρετανικής (& όχι μόνο) κοινωνίας που είχε δεχθεί την μαζικότατη επίθεση της εξουσίας με εκφραστή της την ίδια τη Thatcher (όταν κυβερνούσε) γιορτάζει, ξεφαντώνει & στήνει parties παντού. Ένα από τα κοινωνικά αυτά κομμάτια που δέχθηκαν τη λυσσαλέα επίθεση της αγγλίδας φασίστριας ήταν & οπαδοί, οι γηπεδικοί & τα χουλιγκάνια. Ας μη ξεχνάμε ότι οι οικογένειες των θυμάτων του Hillsborough εξιλεώθηκαν (όσο μπορεί βέβαια να γίνει κάτι τέτοιο) μόλις πρόσφατα όταν & αποδείχτηκε πως αποκλειστικά υπαίτια για τη καταστροφή αυτή (που κόστιζε τη ζωή σε 96 ανθρώπους) ήταν η αστυνομία την οποία με τόση σθεναρότητα & επιμέλεια κάλυψε τότε η Thatcher. Κάπως έτσι λοιπόν με την ανακοίνωση του θανάτου της, αναρτώνται πανιά σε διάφορα γήπεδα από οπαδούς των Liverpool, Everton, οι οπαδοί της Manchester United αρνούνται να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή ενώ τα χουλιγκάνια των Millwal & Newcastle το γιορτάζουν με συγκρούσεις με τις δυνάμεις των μπάτσων στους αγώνες με Wigan Athletic (για το κύπελλο) & με Sunderland αντίστοιχα & με τους μπάτσους να προχωρούν σε 38 & 29 συλλήψεις αντίστοιχα.

• Στις 14/04/13 η Sunderland παίρνει διπλό με σκορ μάλιστα 0-3 μετά από 13 ολόκληρα χρόνια μέσα στην έδρα της μισητής συντοπίτισσας Newcastle. Μετά τον αγώνα επεισόδια ξεσπούν στο κέντρο της πόλης & γύρω από το St James Park κατά τη διάρκεια των οποίων εκατοντάδες οπαδοί της Newcastle τη πέφτουν στις δυνάμεις των αγγλικών μ.α.τ πετώντας μπουκάλια, πέτρες, καπνογόνα, φωτοβολίδες προς του μπάτσους τη στιγμή που χουλιγκάνος της Newcastle γρονθοκοπεί άλογο της αστυνομίας (περίπου ένα χρόνο μετά ο οπαδός δικάστηκε & φυλακίστηκε για δώδεκα μήνες..). Τα χουλιγκάνια του Newcastle γιόρτασαν & αυτά με τη σειρά τους τον πολύ πρόσφατο θάνατο της Thatcher στήνοντας το δικό τους πάρτι στους δρόμους της πόλης τους…Η αστυνομία προέβη σε 29 συλλήψεις τη μέρα των επεισοδίων & σε περισσότερες από 12 τις επόμενες μέρες χρησιμοποιώντας τα κυκλώματα καμερών κλειστής παρακολούθησης.

• Η έλευση του ιταλού φασίστα Di Canio στο «τιμόνι» της Sunderland αναστάτωσε τη τοπική ποδοσφαιρική (& όχι μόνο) κοινωνία. Οι οπαδοί & φίλοι της βορειοαγγλικής ομάδας διχάστηκαν & χωρίστηκαν σε δυο ομάδες. Σε αυτούς που διαφωνούν με τις πολιτικές πεποιθήσεις του ιταλού αλλά για χάρη της ομάδας τις παραγκωνίζουν αρκεί αυτός να μην τις προπαγανδίζει στο γήπεδο. Η άλλη ομάδα είναι σαφέστατα αυτή που διατηρεί ιστορική μνήμη & ταξική συνείδηση & που σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελε να μαγαριστεί το γήπεδο & ο πάγκος της ομάδας από ένα φασίστα, λάτρη του Μουσολίνι. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα The other side of football η πόλη του Sunderland ήταν ανάμεσα σε εκείνες που κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο χτυπήθηκαν από τις βόμβες των αεροπλάνων της ναζιστικής Γερμανίας και το παραδοσιακά εργατικό background των ανθρώπων στη Βορειοανατολική Αγγλία δείχνει να μη ξεχνά. Ο Richard Parker, οπαδός της ομάδας, σκέφτεται να μην πατήσει το πόδι του στο «Στάδιο του Φωτός» όσο ο Di Canio θα βρίσκεται στον πάγκο του συλλόγου χαρακτηριστικά πως «Για πρώτη φορά στα σχεδόν 40 χρόνια στα οποία ακολουθώ την ομάδα αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να ακολουθώ πλέον από κοντά αυτόν τον τεράστιο σύλλογο, όπως το έκανα μέχρι σήμερα». Εξάλλου μέλος της διοίκησης της ομάδας παραιτήθηκε με την έλευση του ιταλού για πολιτικούς λόγους όπως ανέφερε.

• Διαβάσαμε στην ιστοσελίδα The other side of football πως ενώ η διοίκηση της Bolton Wanderers είχε αρχικά συμφωνήσει ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο με χορηγό την εταιρεία QuickQuid αναγκάστηκε να το ακυρώσει εξαιτίας των αντιδράσεων των οπαδών & φίλων της ομάδας. Ο λόγος; Η χορηγός εταιρεία είναι μία από τις λεγόμενες «payday lenders». Αυτό που κάνει, δηλαδή, είναι να δανείζει άμεσα χρήματα στον ενδιαφερόμενο και να τα παίρνει με πολύ υψηλό τόκο όταν αυτός εισπράξει τον μισθό του. Η τακτική θεωρείται ανήθικη από μεγάλο ποσοστό του καταναλωτικού κοινού, καθώς πρόκειται για την απόλυτη εκμετάλλευση της ανθρώπινης ανάγκης. Βουλευτής Δυτικού Bolton του Εργατικού Κόμματος δήλωσε «Είναι μία θλιβερή μέρα. Αυτή η βιομηχανία εκμεταλλεύεται ευάλωτους ανθρώπους που χρειάζονται άμεσα χρήματα. Θεωρώ ότι η αποδοχή μίας τέτοιας χορηγίας νομιμοποιεί αυτές τις εταιρείες, κάτι που είναι απαράδεκτο». Ανάλογα ήταν και τα σχόλια των οπαδών της ομάδας στην επίσημη σελίδα της σε γνωστή σελίδα κοινωνικής δικτύωσης που έκαναν λόγο για «σιχαμένη απόφαση» και κάλεσαν τους φιλάθλους να μην αγοράσουν τις εμφανίσεις και να πραγματοποιήσουν πορεία διαμαρτυρίας έξω από το δημαρχείο της πόλης. Παρά τις προσπάθειες, τόσο της ομάδας, όσο και της εταιρείας να υπερασπιστούν την πολιτική της, λέγοντας ότι ο συγκεκριμένος τρόπος δανεισμού λειτουργεί προς όφελος του καταναλωτή, καθώς δεν τον αναγκάζει να δεσμευτεί μακροπρόθεσμα, ενώ του προσφέρει άμεσα μετρητά, ο σύλλογος αναγκάστηκε τελικά να διακόψει τελικά  τη συνεργασία. Ανάλογες αντιδράσεις είχαν υπάρξει κι όταν η Newcastle είχε ανακοινώσει τον Οκτώβριο του 2012 ότι ξεκινά συνεργασία με την επίσης εταιρεία δανεισμού, Wonga.

• Στις 19/06/13 οπαδοί των Liverpool (εμπνευστές & οργανωτές της ιδέας), Everton, Arsenal, Tottenham Hotspur, Manchester City & Manchester United συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της μητρόπολης του Λονδίνου & συμπορεύτηκαν σε μια κοινή πορεία διαμαρτυρίας ενάντια στις ακριβές τιμές των εισιτηρίων & την ευρύτερη εμπορευματοποίηση του αγγλικού ποδοσφαίρου.  Με κεντρικά συνθήματα “£nough is £nough” & “Football without fans is nothing” πορεύτηκαν στους δρόμους του Λονδίνου φωνάζοντας συνθήματα έξω από τα γραφεία των ποδοσφαιρικών αρχών & της αγγλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, κρατώντας πλακάτ & πετώντας φυλλάδια.
• Οι άγγλοι χούλιγκανς καλωσόρισαν με το δικό τους μοναδικό τρόπο τη νέα σεζόν προκαλώντας επεισόδια & ταραχές σε τουλάχιστον δυο γήπεδα σε μια από τις πιο αστυνομοκρατούμενες & παρακολουθούμενες χώρες… Πιο συγκεκριμένα στις 05/08/13 στον αγώνα Preston-Blackpool στα πλαίσια του 1ου γύρου της διοργάνωσης Capital One Cup περίπου 250-300 οπαδοί της γηπεδούχου εισέβαλλαν στο γήπεδο πραγματοποιώντας ένα κλασικότατο παραδοσιακό pitch invasion. Όταν άρχισαν να δείχνουν εχθρικές διαθέσεις προς τη μεριά των φιλοξενούμενων οπαδών ανέλαβαν δράση οι κρατικές & ιδιωτικές δυνάμεις καταστολής με εκατοντάδες σεκιούριτι αλλά & μπάτσους να συγκρούονται σποραδικά εντός & εκτός γηπέδου με τους οπαδούς της γηπεδούχου ομάδας με αποτέλεσμα τη σύλληψη έξι οπαδών της Preston (οι δυο από αυτούς για επίθεση στα λεωφορεία των φιλοξενούμενων οπαδών) & το τραυματισμό ενός σεκιουριτά που σπρώχθηκε από χουλιγκάνο & έπεσε πάνω σε άλογο της αστυνομίας! Στις 04/09/13 στο τοπικό σούπερ ντέρμπι μεταξύ των Bristol City-Bristol Rovers (οι οποίες συναντήθηκαν σε κάποιο θεσμό μετά από πολλά χρόνια) στα πλαίσια της διοργάνωσης του Football League Trophy εκατοντάδες οπαδοί & των δυο ομάδων πραγματοποίησαν ένα μεγαλοπρεπέστατο pitch invasion & στη συνέχεια μανούριασαν τόσο μεταξύ τους όσο & με μπάτσους & σεκιούριτι εντός & εκτός γηπέδου. Σαν αποτέλεσμα τραυματίστηκαν τρεις μπάτσοι & συνελήφθησαν 12 οπαδοί & των δυο ομάδων.


• Διαβάσαμε στην ιστοσελίδα Football-Bla-bla & αναδημοσιεύουμε αυτούσια τα εξής: «Ασυνείδητοι έμποροι. Οι Εβραίοι θα τιμωρηθούν για την απληστία τους από την οργή του Θεού και τον ήχο των όπλων»...Φέρεται ότι είπε η Αλ-Κάιντα για την μεταγραφή του Μπέιλ στη Ρεάλ, η οποία έφτασε τα 120.000.000... Φυσικά η όλη φήμη στηρίζεται στο ότι η Τότεναμ ανήκει σε εβραίους... οι οποίοι τα τσεπώσανε για καλά... Αλλά τώρα, πέραν από τους Ταλιμπάν και την παράλογη λογική, αλλά και το γεγονός ότι οι πρώτοι που κατέστρεψαν το ρομαντικό ποδόσφαιρο ήταν άραβες και ρώσοι, ως απλός άνθρωπος που είσαι, άνεργος ή στο μεροκάμματο, που κοιμάσαι και ονειρεύεσαι ότι βρήκες λεφτά για να πάρεις το - πιο φθηνό - διαρκείας της ομάδας σου και την ώρα που ο κόσμος όλος είναι στα κάγκελα έτοιμος ειδικά στην Ισπανία... Δίνεις για τον κάθε Μπέιλ εκατόν είκοσι εκατομμύρια... Γίνεσαι μετά "ταλιμπάν" ή όχι;

• Ο αγώνας Κυπέλλου Burton-Bournemouth έληξε 1-1 κάτι που σήμαινε πως η πρόκριση θα κριθεί σε δεύτερο αγώνα στην έδρα της Bournemouth αυτή τη φορά.Η έντονη κακοκαιρία που επικρατούσε στη περιοχή προκάλεσε την αναβολή του αγώνα κάτι που ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα του γηπέδου λίγα λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα. Οι περίπου 200 οπαδοί της Burton  είχαν ήδη είχαν ήδη καταπιεί 450χλμ περίπου και αναγκάστηκαν να γυρίσουν πίσω έχοντας σπαταλήσει τα λεφτά τους χωρίς αντίκρυσμα. Κάπως έτσι ήταν πολύ δύσκολο για τους οπαδούς της Burton να ξαναβρεθούν στο Bournemouth για το εξ αναβολής παιχνίδι. Υπολόγιζαν χωρίς τον "ξενοδόχο" όμως... Οι οπαδοί της Bournemouth συγκέντρωσαν το απίστευτο ποσό των 3.000 για να μπορέσουν οι 200 οπαδοί της Burton να ταξιδέψουν ξανά 450χλμ για να βρεθούν κοντά στην αγαπημένη τους ομάδα. Αυτό και αν σημαίνει οπαδική αλληλεγγύη!